Het lijkt alsof het verhaal van de kikker en de schorpioen in blogs steeds meer opduikt, met een kant en klare toepassing van waar het symbool voor zou staan.
Dan weer gaat het over klimaat en ondernemerschap, dan over de Islam en Europa, dan weer wordt het verteld vanuit de onderwijzer die kinderen wil beleren over keuzes maken en jezelf beheersen. Steek de kikker niet, want het is je ondergang!
Een fascinerend verhaal, de kikker stemt toe om de schorpioen over de zetten, en zij klimt op zijn rug en midden in de rivier kan de schorpioen het niet laten en beide verdrinken.
Het intrigeert me al jaren of er niet een andere afloop mogelijk is. Sowieso hou ik er niet van als een fabeldier en statisch karakter meekrijgt en niks leert. Dus er moet een reden zijn dat hij of zij de kikker verzoekt, en die reden is niet flauw, maar gebaseerd op nieuwsgierigheid en het eigen saaie bestaan veranderen. En de kikker steken omdat het zijn aard is: voorspelbaar. Kan het misschien ook paniek zijn?
En zo werd de nieuwe versie van de fabel geboren. En ik hoop dat ie werkt.
En nu iets over mijn hervertelling, al zal ik de clou niet verklappen:
Door de noodlottige steekdrift van de schorpioen, midden in de rivier, slaagt de schorpioen erin de adelaar te voeden, ofwel haar jongen. En zelf bereikt hij heelhuids de overkant en kan zijn tocht voortzetten. En de kikker is veilig en wel weggedoken.