“Kunst geeft licht. Wees nieuwsgierig!”
Terwijl ik het atelier van Dorchess de Koning inloop, word ik omsloten door de ‘Wenswereld’. Tot aan het plafond allerlei stoffen en voorwerpen die ik zou willen aanraken. Of gebruiken voor iets dat nog moet ontstaan. Ik voel me een klein beetje zoals Alice in Wonderland.
Ik heb Dorchess online ontmoet bij de TURNclub, een internetlaboratorium voor creatieven. Pas woonde ik een zoom bij met musici en zei iemand: waarom zou muziekles een aparte les moeten zijn? Het zou beter door alle lessen heen kunnen lopen. Bijvoorbeeld als een momentje body percussie .
Dorchess is druk doende om met een uitwasbare kalkspray ‘be curious’ en ‘WENSWERELD’ op de sweater en de zwarte broek van een deelnemer aan de optocht te sprayen, die zo straks gaat plaatsvinden. Het is de tweede keer dat ze een optocht organiseert op vrijdagmiddag. Ditmaal is het thema ‘klimaat’, vooruitlopend op de mars op zondag. Ze heeft een oproep gedaan op sociale media en verschillende reacties gekregen. Zo is er een ijsberenkostuum gemaakt. Tussen neus en lippen door verteld ze dat ze een gedicht heeft geschreven op straat en dat de politie haar heeft ‘betrapt’. Ze heeft toen uitgelegd wat ze deed en het gedicht voorgelezen. Toen mocht ze doorgaan met haar ‘werk’.
En werk is het. ‘Soms is het moeilijk om te vol te houden en is het net of je er alleen voorstaat’ zegt ze. ‘Veranderkunst’ heet het wat ze wil doen. De kunsten zijn uit de publieke ruimte verdwenen. Mensen haasten zich over straat voor hun boodschappen, of staan stil in de rij met een mondkapje op. Er is weinig ontspanning, er is geen spel, geen muziek, geen kleur.
Maar even later lopen we door de stad. De ijsbeer. De saxofonist. De man met witte wensen op zijn zwarte kleding die ons oproept om nieuwsgierig te zijn. Dorches, met een groen gezicht en een bloemenkroon op, is de lentekoningin van ons gezelschap. Ze draagt een grote bloem met zich mee met een gezicht erop.
Noem het geen straattheater. Noem het geen demonstratie. Noem het geen politiek of kunstmanifestatie. In de tijd waarin iedereen op zichzelf wordt teruggeworpen, of op zijn of haar familie, waarin de kunstenaars achter de schermen hun verbeelding laten werken, ontdek je de kern.
Ik denk aan ritme, dat zo belangrijk is om te leven. Het afwisselen van licht en donker. Aan balanceren. Ik hoop dat momenten zonder naam zoals deze door de stad heen gaan, net zoals de stromen mensen op weg naar de winkel.