Sinds Corona lijkt het alsof we weer een generatiekloof hebben.
Mijn kinderen en hun vrienden zijn loyaal aan de regels en spreken mij aan op wat ze ‘de slordigheid van de ouderen’noemen.
Dit maakt mij soms een beetje wanhopig en ik voer mijn disipline op, want ik wil niet slordig genoemd worden. Ik ben met reden kritisch, en de kritiek valt onder voortschrijdend inzicht ofwel levenservaring.
Ik claim die inzichten omdat ze de mensen kunnen helpen om geen vazallen te worden van het industrieel medische complex dat allang groteske vormen heeft aangenomen die de verbeelding tarten en die autonoom bewegen, ook ten opzicht van al diegenen die zich ‘uit de naad’ werken binnen dat geheel.
Ik ben onder de indruk van de loyaliteit van de generatie na mij, die met een vies woord ‘millenials’ worden genoemd. Het ontroert me. En ik schik me als ze bezorgd zijn over hun opa en oma. Mijn ouders. Ik weet ook niet alles, ik voel alleen dat er ook sprake is vorm van een niet geringe systeemdwang waarmee de machtigen van de wereld machtiger worden.
En prijs me gelukkig dat mijn ouders, hun grootouders een moestuin hebben en dat ze daarmee tot nu toe elke ziekte tot verbazens van de huisarts, overwonnen hebben. Dat ze geen ‘klant’ zijn, dus en nog min of meer buiten dat systeem vallen.
En ik realiseer me dat er met de maatregelen tegen Corona is ingespeeld op een fundamentele behoefte van de nieuwe generatie, die altijd in de leegte staarden van het grote gat van grenzeloze zelfrealisatie zonder ‘common ground’,terwijl ze tegelijk een enorm last op hun schouders hebben van onoplosbare problemen. Dit is zo’n verlammende contradictie, dat velen al snel in een burn out belanden, nog voor ze hun weg naar de maatschappij hebben gevonden.
Die behoefte: met een offer kunnen bijdragen aan het grote geheel.
Wat ik niet kan uitleggen, is dat mijn offer het zoeken naar alternatieven was voor dat systeem waarin we allemaal inwisselbaar zijn en waarin de onderdelen waaruit ons lijf bestaat allemaal apart bekeken, geanalyseerd en gewogen worden. En waarde hebben.
Er is geen ruimte voor het observeren van het geheel van de individuele, uiterst unieke en complexe levensvorm die wij allemaal zijn, apart en toch verbonden. Dat miljoenen mensen van mijn generatie daar een deel van hun leven voor hebben gegeven en veel kennis hebben verzameld, wordt genegeerd. Naar die enorme groep wordt geen onderzoek verricht, en mocht er iemand tegen verwachting toch beter worden, dan valt hij of zij buiten het systeem.
Laten we hopen dat die potentie eindelijk komt bovendrijven en een alternatief biedt aan de wereldwijde fascistoïde gekte omtrent de ontwikkeling van een vaccin
