Tekenen is eenzijdig vond ik toen ik op de Kunstacademie zat. Je doet het met één hand. Met twee ogen en één hand. Je zit scheef. Je krijgt rugpijn. Dan krijg je nekpijn. Dan heb je gewoon een zere rug. Toen kocht ik een STOKKE stoel waarop je kunt wiebelen en waarbij je op je knieën steunt. Dan krijg je sterkere spieren in je rug en gaat de pijn een beetje weg. Ik ging met twee handen tekenen. Tegelijk. Ik zag dat de rechterhand veel beter kon tekenen dan de linkerhand. Dat de rechterhand vaak saaie lijnen zette en de linkerhand veel mooiere, woeste lijnen maakte. En ik dacht: die twee horen bij elkaar. En ik zit ertussen.
Tweehandig tekenen is de weg naar binnen. Het lijkt op mindfullness. Je komt dingen tegen die verbazen en die toch kloppen als je even nadenkt.
Tweehandig tekenen is ook een therapie. Het wordt gebruikt bij kinderen die moeite hebben met schrijven. Die in de stress raken van alle eisen die op hen afkomen. Ook wordt het gebruikt bij mensen die in de knoop zitten. In 2007 vroeg een oudere vriendin mij te helpen met een schilderij. Ze schilderde een portret van haar moeder van een hele oude foto, toen haar moeder nog jong was en in Wenen woonde. Ze kon de grote, onschuldige ogen van haar moeder niet schilderen. Ze vroeg me of ik het kon doen. Ik zei: ik help je wel om het zelf te doen. Toen liet ik haar eerst 20 tweehandige tekeningen maken. Dat waren nogal spookachtige tekeningen van een nare Zwitserse ex een stugge Nederlandse vader. Zelf was ze toen al in de 80 en we konden er gelukkig om lachen. Daarna heeft ze zelf de ogen van haar jonge moeder geschilderd.
Het portret hing sindsdien in een ovale lijst en elke avond ging de lamp aan bij het schilderij.
Rond die tijd werd ik het tekenen met twee handen zat. Ik was bij een vriendin in Duitsland. Toen kocht ik voor 450 euro acrylverf en kleurkrijt. En maakte als afscheid een schilderij van 7 meter lang op een rol. Met twee handen. Het heet VOORJAAR. Groeien en overdrijven. Net als Moeder Natuur. Eigenlijk is het een hele lange plant, of misschien… mag je het zelf invullen. Het kunstwerk ligt al jaren in het atelier. Maar ik heb het nu van boven naar beneden uitgerold in het portaal van Stroming aan de Noordzijde. Zodat iedereen die er langsloopt het kan zien. Het portaal is eigenlijk ook mooi, met al dat glas van beneden tot boven. Generaties kinderen liepen daar de trap op en af.
