Het was mei 2010, ik had nog bijna een jaar voor de boeg om het project met de levendige beweeglijke beelden uit de 6de eeuw voor Christus vorm te geven. Ik bezocht in die tijd regelmatig zenretraites aan de oever van de Maas in het klooster van Steyl. Daar zat ik zeven uur per dag stil op een kussen en tussendoor sprak je ook niet. Meditatie was nog niet in de mode, ‘mindfullness’ was nog niet geboren. Ik zocht vrijwillig de bevroren staat op waarin ik tegen wil en dank terecht was gekomen in mijn leven. Ik onderzocht die staat en observeerde een langzame dooi. De kans die ik kreeg om daar zoveel tijd voor uit te kunnen trekken, je komt in een staat van wat in de religie ‘genade’ wordt genoemd. Ik schreef daar veel, tussen het zitten door. Een mede-zen beoefenaar raadde me het boek ‘in the dark places of wisdom’ aan van Peter Kingsley. Over de pre-Sokratische filosoof Parmenides en de tempelcultus waarin hij als priester functioneerde.
Er is de laatste decennia een andere kijk ontstaan op de pre-Sokratische filosofen, die tempelpriesters waren en retraites begeleidden. Hun kennis en indeling van de kosmos in vier elementen, hun meetkundige ontdekkingen die de grondslag vormen van de leer van Plato, komen voort uit een ervaring die dichterbij is gekomen. Nu zoveel mensen mediteren en gewend zijn om de stilte op te zoeken en hun energie op hun adem naar binnen te richten, kun je beter begrijpen wat de bron van die fundamentele kennis is.
En zo ontstonden de allegorische werken ‘het gevecht met de slang’, ‘tempelslaap’, en ‘de verlichte grot’. Ik verwerkte een ervaring met de in vrijheid verkozen stilte, met afdalen in de eigen adem. Ik ontdekte dat de ochtendgloren en de opkomst van de zon een niet te missen moment van inzicht kan zijn. ‘Zoek het explosieve uur’ zoals de dichter Hans Andreus zei. De geboorte van het licht bewust meemaken. En ik begon voor het eerst van mijn artistieke leven uitbundig met kleur te werken.