op papier en in klei
Ik onderzoek de grenzen van het portret.
Wanneer wordt het een masker? Hoe zit het met linker- en rechteroog?
In zekere zin is een masker een antiportret.
Tegelijk betekent persona ook masker. Dus is de persoon altijd een personage?
Of bestaat er uniciteit? Ja, dat geloof ik, maar tegelijk ligt dat meer dan ooit onder druk.
Ik adoreer de portretten uit de tijd van het vroege Humanisme.
Dat waren opdrachten van rijke burgers of vorsten.
Je kan bij Hans Holbein voelen of hij de persoon mocht of niet.
Als hij een vriend schilderde, dan kun je bijna met het portret praten, zo dichtbij komt die persoon.
Zelfs na zoveel jaren. Dat is magie.
En die magie gaat over ontmoeting. Over vriendschap.
ik bestudeer die magie in mijn tekeningen en kleikoppen.
Of ik breek de magie van de ontmoeting af.
dan wordt het een antiportret, dat alleen maar gehoord wil worden of gezien en niet kan ontmoeten.
in juli/augustus maakte ik elke dag een kop en ging ik gedurende het proces terug naar en plant/vis. Langzaam kwam het menselijke gezicht weer terug en bij nr. 25 stopte het proces.
