Vanaf 31 oktober tot 8 januari exposeer ik 40 tekeningen, schalen en vazen in de Groene Passage. Boven aan de trap een replica van ‘Inner Child’. De moederfiguur is geïnspireerd op Leto. In de Griekse mythologie de moeder van Apollo, de belangrijkste godheid na Zeus. Hij staat voor de zon, voor wetenschap, poëzie en muziek. Zijn moeder moest vluchten voor de wraak van Hera en woonde met hem en zijn tweelingzus Artemis op een eiland. Het oorspronkelijke keramische beeld staat in villa Guilia in Rome en is niet compleet.
Als ik de afbeelding van het origineel terugzie in een boek raakt het me opnieuw. Wat een kracht en schoonheid. En wat een raadsel, zo’n kapot beeld. Als een orakel staat het daar en het vraagt om een oplossing.
In mijn verbeelding gaat het om moederschap over je eigen kind-zijn. Het dragen van het innerlijke kind op de schouder betekent leren accepteren dat de wereld anders is dan in de beleving van het kind. Dat je meer kunt overzien en begrijpen en dus de betekenis die je gaf aan gebeurtenissen die je niet kon overzien, loslaat.
Omleren heet het ook wel, opnieuw duiden.
En dat betekent ademen. Elke dag het daglicht begroeten.
In de Oudheid werden retraites georganiseerd in de tempels, waarbij de nacht werd doorgebracht op die met bijzondere energie geladen plek. Het wakker worden net voor zonsopgang was daarbij het grote leermoment. Dromen waren een bode van de nacht. Ook de zon nam hints mee uit de onderwereld en loste ze op. Door de zonsopgang te ervaren, kon je de droom bevrijden. Met hulp van de begeleiders die kijk hadden op de sluiers die door de dag werden weggenomen.
In de Oudheid was kennis dus geen wetenschap die voor iedereen geldig is, maar gebonden aan het moment. Want als de zon eenmaal op is, dan is die bijzondere, verhelderende energie voorbij.
‘Inner Child’ gaat over veiligheid die alleen met extra aandacht, met tijd en stilte, ervaren kan worden. Met ruimte maken voor lastige waarom-vragen, die kinderlijk lijken, maar die met ontwaken te maken hebben.