Home / Blog / WAAR KOMEN WE SAMEN ONDANKS DAT WE VERSCHILLEND ZIJN?

WAAR KOMEN WE SAMEN ONDANKS DAT WE VERSCHILLEND ZIJN?

Dinie de Waal

‘ Taken en functies mogen dan wel in aparte hokjes zitten, dat neemt niet weg dat onderhuids alles met elkaar verweven is. Daar kunnen we niet omheen. Waar is de kruising? Waar ontmoeten we elkaar?’
In 2016 studeerde Dinie de Waal af als welzijnswerker. Het was de tijd van de opkomst van de wijkondersteuningsteams die werden opgezet om uit het versnipperde zorgaanbod voor een gezin een samenhangend plan te creëren. Ze schreef voor haar afstuderen over de betekenis van kunst in relatie met welzijn.
Dinie kwam ik tegen bij ouderenflat de Kulk. Als creatieve buren willen we contact leggen om te kijken of we iets voor elkaar kunnen betekenen. Nu is ze bij mij op bezoek en al gauw blijkt het atelier een vrijplaats om eindeloos af te dwalen naar zowel privé als macro ontwikkelingen in het sociale domein die ons beiden interesseren. Die we al die jaren hebben gevolgd, ook en vooral door kinderen op te voeden.
We praten over de alles doordringende invloed van de bureaucratie die bewoners van elkaar vervreemdt. We zijn het gloeiend eens over het uiteenvallen van de samenleving in aparte klassen.
Wij zijn allebei van die generatie die in de jaren ’80 uit de klei is getrokken. Hoogopgeleide jongeren die nu op de arbeidsmarkt van zorg en welzijn beginnen, moeten daarentegen vaak nog met de onderklasse kennismaken en schrikken zich rot. Van de manier waarop mensen ‘hun bek een gooi geven’.
Maar woorden hebben hun beperkingen. Schilderen of muziek maken helpt om anders te communiceren. Een voorbeeld: De preventieve dagbesteding. Die is er om te zorgen dat mensen langer thuis kunnen wonen. Mantelzorgers hebben daardoor een dagje vrij en houden het beter vol. Je maakt een vangnet voor mensen die anders eerder zouden omkiepen. Zij komen uit de sleur.
Tijd is geld voor de organisaties. Je krijgt maar weinig tijd om iets op te zetten. En dan moet het gelijk allemaal gladjes zijn. Maar zo werkt het niet. Dinie noemt het bezoek aan 75 plussers. Iederen krijgt een huisbezoek aangeboden, mensen worden op alle gebieden bevraagd. Ook op sociale netwerken en eenzaamheid. Maar wat is dat eigenlijk? Je hebt zoveel soorten eenzaamheid. Als het je taak is dat te verminderen en je doet iets, dan is het nog niet ‘in beton gegoten’. De werkelijkheid is anders, en een algemene formule voor eenzaamheid waarop je beleid kan maken bestaat niet.
Wat wel bestaat: Luisteren naar wat mensen echt willen zeggen. En dat is ook tijdloos, omdat je soms ineens veel meer begrijpt van hoe vanuit het individu isolatie ontstaat. Voor een sociaal beroep zijn dat eureka-momenten. Dan valt tijd even weg.
En wat is het heftig om te begrijpen wat het betekent als je met schelden bent opgevoed. Dan is dat gewoon je taal en bedoel je misschien wel iets heel anders, waar je nooit woorden voor hebt geleerd.
‘ik dacht bij kunst altijd aan de grote K. Dat staat heel ver van mij af. Maar na mijn onderzoek bleek dat ik er wel veel mee heb. Ik wordt er blij van, mijn hoofd raakt leeg als ik via mijn handen contact maak met mijn eigen creativiteit. Er stromen weer nieuwe ideeën. Dat zie ik ook tijdens creatieve activiteiten met mensen. En daarna….. komen mensen weer bij en praten ze anders.’

Top